Snoeidag junuari 2010
Een uitgebreide fotoreportage vindt u hier.
Zaterdag 23 Januari was het weer zover. Langs de Spoorbaanweg te Sprang-Capelle steeg de aanhangerdichtheid tegen 10 uur s’ochtends naar een hoogtepunt. Op een of andere manier zorgen die houtkachels er toch ook voor dat er meer mensen gemotiveerd zijn om een dagje te komen snoeien.
Het was een natte week geweest en de schaftkeet stond dan ook zowat tot zijn assen in de bagger. De pret in de keet leed hier echter geenszins onder. Het zat al lekker vol. Om een maximum aan zitplaatsen te creëren waren er rondom tegen de wanden balen stro geparkeerd. Catering De Bont was al in aantocht met koffie, thee en andere versnaperingen in de vorm van worstenbroodjes.
Ondanks al het lekkers, sterke verhalen en andere sfeerverhogende praktijken was het op een bepaald moment niet meer mogelijk de aanvang van het echte werk uit te stellen. Frans de Bont nam het woord. Bij staatsbosbeheer hadden er wat veranderingen plaats gevonden. Jos Palsmans had zijn beheer gebied met Theo Machielsen verruild. Zodoende was er een nieuw gezicht aan het SBB- firmament. Uiteraard werden we van harte welkom geheten en veel plezier gewenst, waarbij Frans zoals elk jaar de gevleugelde woorden sprak:” Kwaliteit gaat boven kwantiteit.” Zoals we Frans allemaal kennen, gaat het in dit geval natuurlijk niet over het afgeleverde werk, maar over de gezelligheid en het plezier wat we met elkaar hebben tijdens zo’n dagje zagen en sleuren aan boomstammen.
Uiteindelijk gingen we dan toch van start. Gewapend met beugelzagen en uit de kluiten gewassen snoeischaren togen we het weiland in en al snel legde de ene na de andere els het loodje. De stammen werden snel en vakkundig van alle takken ontdaan en de stammen in handzame lengtes gezaagd, zodat ze in de aanhangwagens pasten die aan de weg al stonden te wachten.
De takken werden teruggegooid waar de elzen stonden, zodat daar meteen al weer een natuurlijke afscheiding ontstond. Geldgebrek noopt SBB om hiervoor te kiezen.
Door al die omvallende bomen is het natuurlijk wel oppassen geblazen. Over het algemeen gaat het wel goed. We hadden echter Laurens in ons midden. Op een of andere manier had hij een soort magnetische aantrekkingskracht op die bomen. Waar hij ook ging staan, de bomen vielen altijd in zijn richting. Hij heeft dan ook een aantal keer een sprong moeten maken om het vege lijf in veiligheid te brengen. Gelukkig heeft hij de hele dag zonder ongelukken vol kunnen maken. Frans bewoog zich als een ware gastheer tussen al dit feestgedruis door, probeerde het iedereen naar de zin te maken. Bovendien zorgde hij ervoor dat het iedereen, vooral de nieuwe hakkers onder ons, duidelijk werd wat het Agrarische Natuur Vereniging “Slagenland” is en inhoud.
En toen was het lunchtijd. Hiervoor arriveerde wederom Catering De Bont, gewapend met een teil vol erwtensoep en karrenvracht broodjes en krentenbollen. In een tijd van niets was iedereen stil en zat heerlijk te smullen van alle het lekkers wat Anja ons te bieden had. Even niet zweten, even geen sterke verhalen, even bijkomen, even genieten van een erwtensoep die zo gevuld is, dat er geen erwt meer bij paste.
Iedereen zat nokkie, nokkie, daar had Anja wel voor gezorgd: “Vooruit neem nog wat erwtensoep of een broodje”. Vervolgens zat je weer op je knieën te zagen. Terwijl je spijsvertering eigenlijk alle energie nodig had om een en ander te verwerken. Ik denk niet dat ik alleen voor mezelf spreek als ik toegeef dat het tempo na lunch toch wat inzakte.
Tegen de tijd dat we een uur verder waren, werden er voor aan straat aanhangwagens losgekoppeld en door de ruim voorradige tractoren het weiland op gereden. Als je met een personenauto het weiland opgereden zou zijn, zou je niet verder zijn gekomen als maximaal de lengte van de auto. Die tractoren waren dus uiterst behulpzaam om al die boomstammen af te kunnen voeren. Als zo’n aanhanger dan vol was, zakte deze meestal tot zijn assen in het land en op de terugweg leek het wel dat het land werd geëgaliseerd door de aanhanger.
Na 4 uurtjes hakken, zagen, snoeien, sjouwen en sterke verhalen vertellen, ging iedereen met een moe en voldaan gevoel naar huis, gevolgd door een afgeladen, zo niet zwaar overladen aanhangwagen. Behalve… Laurens. Nadat hij de hele dag had moeten rennen voor zijn leven om al die bomen te ontwijken, arriveerde zijn aanhanger te laat!
Volgend jaar zijn we weer van de partij. Op 1 voorwaarde: dat Anja de inwendige mens weer komt versterken.
Jan van Wijlen